Kwestia miejska

Słowo „dom” odmieniane w tej książce przez wszystkie przypadki nie kojarzy się im ze stabilizacją ani spokojem, a większość opowiedzianych tu historii jest tragiczna. Żeby ich wysłuchać, Filip Springer trafił do mieszkania w piwnicy, kontenerze, garażu i małej gastronomi na piątym piętrze kamienicy. I przekonał się, jak rzeczywistość może różnić się od marzeń.

Na początku tej książki jest chaos. Chaos jako sama Warszawa, czyli pełna problemów przestrzeń miejska, oraz „chaos” jako słowo-klucz, którego używamy, by ją krytykować. Demaskując pojęcie „chaosu” jako ideologiczny wytrych, a nawet rodzaj teorii spiskowej, autorka analizuje systemowe porządki, które skrywają się za pozornym chaosem Warszawy: od logiki przestrzennej globalizacji po nieudane projekty reform, od upadku kooperatyw ogrodniczych na Białołęce po kredyty we frankach i lokalny szowinizm, od przedwojennej „akcji terenowej” Starzyńskiego po legalistyczne fikcje reprywatyzacji. Czy warszawski chaos przestrzenny jest rzeczywiście „ustawowo zaprogramowany”? Co miało pierwotnie powstać w miejscu osiedla Derby na Białołęce? Kto nam ukradł konflikt o własność? Książka ta nie jest tylko systemową analizą najistotniejszych procesów, które ukształtowały przestrzeń Warszawy po 1990 roku. Jest również autoanalizą nas samych jako miejskiej wspólnoty, która – żyjąc w mieście – interpretuje jego przemiany.

Charlie LeDuff, zdobywca Nagrody Pulitzera, porzuca pracę w „New York Timesie” i wraca do miasta, w którym się urodził. Puka do drzwi wpływowych polityków, wędruje przez squaty, rozmawia z bezdomnymi i przedsiębiorcami, z właścicielami pustostanów, policjantami i strażakami walczącymi z plagą podpaleń, wreszcie sięga do tragicznych losów własnej rodziny i próbuje zrozumieć, co stało się przyczyną upadku jednego z najbogatszych kiedyś miast Ameryki.

Nieprzemyślane niszczenie dziedzictwa przyrodniczego (na niespotykaną dotąd w demokratycznej Polsce skalę), z którym mamy do czynienia w ostatnim czasie, sprowokowało Ewę Mańkowską-Grin do stworzenia następnego tomu z serii „Architektura jest najważniejsza”. Tom w całości poświęcony jest drzewom. Wydawnictwo EMG zaproponowało wybranym autorom napisanie esejów o drzewach i ich roli w kontekście działalności architektonicznej i urbanistycznej. Różnorodność spojrzeń i postaw prezentowanych w szkicach oddaje bogactwo możliwych sposobów rozumienia i opisu niełatwego związku natury i kultury.

Opracowanie przygotowane przez dra Stanisława Hałaburę jest wartościowym i wyczerpującym studium tytułowego zagadnienia. Zawiera ono dogłębną analizę problemu oraz przedstawia sposoby walki z tym zjawiskiem.

Niewielka objętościowo książeczka Doroty Groyeckiej to pozycja obowiązkowa dla tych wszystkich, którzy interesują się nie tylko dzisiejszym miastem, ale uważnie przyglądają światu poprzez pryzmat zmian, jakie niesie neoliberalny projekt społecznego porządku opartego na prymacie ekonomii. [...] Złożona, wielowątkowa narracja książki oparta na detalach i obserwacji uczestniczącej opowiada o Berlinie, który zmienia się w błyskawicznym tempie, szybciej niźli są to w stanie zarejestrować informatory i bedekery.

prof. Wojciech J. Burszta

Inny, lepszy świat jest możliwy. Ludzie zawsze szukali nowych rozwiązań dotyczących organizacji życia społecznego, która byłaby lepsza od istniejącego status quo. Szukają i dzisiaj. Nie jest tak, że nie ma alternatyw. Nigdy tak nie było. Ludzie dążą do poszerzania swojej wolności, do zmian, szczególnie wtedy, gdy życie w istniejących warunkach staje się trudne do zniesienia i zaakceptowania z powodów materialnych, społecznych, politycznych czy - czasami przede wszystkim - etycznych. Seria “Anarchizm. Idee. Praktyka.” jest próbą pokazania wysiłków na rzecz urzeczywistnienia społeczeństwa, które w praktyce realizuje idee wolności, sprawiedliwości i anarchistycznej samoorganiazacji. Chodzi nam nie o sformułowanie kolejnych teorii społecznych, ale o udowodnie nie na konkretnych przykładach, że wszyscy możemy żyć inaczej.

Nie ma tutaj porad, jak przebudować miasto ani nawet – jak to bywa w publikacjach Rema Koolhaasa czy Roberta Venturiego – jak je lepiej zrozumieć. Nie jest to książka o tym, co robić, ale o tym, czego unikać. Nie stanowi ona katalogu dobrych praktyk, jest raczej przewodnikiem po polu minowym. Miessen zaprasza na swoisty seans terapeutyczny, abyśmy sobie uświadomili, jak sami się oszukujemy i pozbawiamy zdolności do działania na rzecz realnej, a nie fasadowej zmiany. To książka szczególna. Autor mówi wprost to, co wielu z nas podskórnie przeczuwa: jesteśmy wciągani do współudziału w wielkiej ściemie. Pokazuje, jak zupełnie niepostrzeżenie pewien ideał przerodził się we własną karykaturę. Dlatego książka ta powinna zostać w Polsce starannie przeczytana. Potem można, a nawet należy się z nią rozstać. Ale trzeba zrobić to z właściwych powodów

ze wstępu Kacpra Pobłockiego

Drugie wydanie książki Koszmar partycypacji z 2013 roku zostało poszerzone o esej Niezależna praktyka, w którym Markus Miessen podsumowuje swoje rozważania dotyczące ideologii partycypacji i przedstawia alternatywne modele działania, dla których punkt wyjścia stanowi gotowość jednostki do zaangażowania się i podjęcia prawdziwie politycznych kroków.

Książka, która zachęca do optymistycznego myślenia o mieście. Zbiór 11 tekstów o polskiej przestrzeni miejskiej, zainspirowanych poglądami autora "Miasta szczęśliwego", Charlesa Montgomery’ego. Różne punkty widzenia, różnorodna tematyka, która od kilku lat przewija się w debacie publicznej, po raz pierwszy zostały ujęte w ramy książki.

"Miasto na plus" powstało z potrzeby pokazania, że polskie miasta zmieniają się na lepsze.

Niniejszy zbiór tekstów to „podręcznik do oduczania się” – oduczania się różnych sposobów teoretyzowania miasta, które uważamy za naturalne do tego stopnia, że nie postrzegamy ich już jako konstrukcji myślowych, traktując je jako część rzeczywistości. Ponieważ słowa, nazwy i pojęcia nadal są naszymi podstawowymi narzędziami myślenia, czasami, żeby dobrze się czegoś nauczyć, trzeba wcześniej porządnie i rzetelnie czegoś się oduczyć.

Odpowiedź na pytanie, czym jest wspólnota dziś, nie jest łatwa, nawet jeżeli debata dotycząca przyszłości sposobu organizacji miast często do niej odwołuje. Przestrzenie wspólne i projektowanie dla wspólnoty stało się więc tematem głównym cyklu Synchronizacja. Projekty dla miast przyszłości w 2014 roku. Podsumowaniem rocznych badań, konfrontujących zagadnienia z dziedziny projektowania z problematyką społeczno-polityczną, ekonomiczną, estetyczną i emocjonalną, jest zbiór tekstów My i oni. Przestrzenie wspólne i projektowanie dla wspólnoty, który ukaże się pod koniec roku nakładem wydawnictwa Bęc Zmiana.

„Nowy Obywatel” to niezależny, ogólnopolski kwartalnik o tematyce społecznej, wydawany przez łódzkie Stowarzyszenie „Obywatele Obywatelom” od 2011 r. i będący kontynuatorem dziesięcioletniej tradycji czasopisma "Obywatel". „Nowy Obywatel” to pismo na rzecz sprawiedliwości społecznej - zadaniem, jakie przed sobą stawiamy, jest wypracowanie konkretnych, realnych propozycji przemian społecznych i ekonomicznych, przybliżających osiągnięcie tego ideału.

Greenpoint (...) w Nowym Jorku i dążenie do uchwycenia oraz analizy tego wymiaru zewnętrznego oddziaływania jest bardzo silną, wręcz kluczową stroną podjętego przedsięwzięcia. Studium stanowi pokłosie autentycznego - to łatwo odczytać - zaangażowania i jednocześnie badawczej kompetencji. Oparte na szeregu zarówno zastanych, jak i wywołanych źródeł odzwierciedla w przekonywający sposób wiedzę oraz wyobraźnię Autorki. Z jednej strony, są w nim rozliczne pierwiastki empiryczne, które - by tak rzec - są informacją dostępną powszechnie. Z drugiej strony, nie waham się stwierdzić, że jest to obszerne, zaawansowane opracowanie o specyficznej wymowie, która potwierdza indywidualne, oryginalne podejście Anny Sosnowskiej. Krzysztof Frysztacki

Przegląd Anarchistyczny prezentuje debaty toczone przez radykalne ruchy społeczne w Polsce i za granicą. 
Poprzez poznanie i równoczesną krytykę wszelkich nurtów myśli wolnościowej, rozwijamy kolektywną wiedzę dotyczącą samoorganizacji społecznej. Nasza praca teoretyczna występuje równolegle z działalnością praktyczną. Codzienne doświadczenie pomocy wzajemnej w momencie kwestionowania nierówności społecznych, posiada dla nas wymiar globalny.

Książka Beaty Siemieniako pokazuje nie tylko jak to się stało, że w majestacie prawa dochodzi do przekrętów w urzędach, sądach i prokuraturze, ale również, że ciągle nie wiemy, w jaki sposób przeprowadzić reprywatyzację, żeby była ona uczciwa, co chętnie wykorzystują rozmaici oszuści.